WRYNGD: Interromezzo album : Brugse Sludge-slachting in zes bedrijven

“Zes tracks, nul compromissen. Als je denkt dat je alles al gehoord hebt: think again.”

Met Interromezzo I gooit WRYNGD, de Brugse band de deur niet open! Ze beuken ‘m uit z’n voegen met een vuist van groove, thrash en desoriënterende disharmonie. Deze EP voelt als een trap in je borstkas: bruut, gecontroleerd en met chirurgische precisie.

"Suffocating Serenade" zet de toon als een broeierig wapenfeit: drop-tuned riffs met een trage, verstikkende groove die je nekspieren hypnotiseren. De drums zijn hier geen begeleiding, ze zijn een statement, strak, maar met een menselijke ruwheid die de intensiteit bewaart. Denk ghost notes, subtiele tempoverschuivingen en fills die nét naast het verwachte vallen.

“Darvaza vuurt vuile thrash-riffs op je af met industriële precisie. De palm-mutes snijden als kapmessen door een jungle van distortion, en de vocal delivery is pure razernij: geen cleane zang te bespeuren, alleen grommen, krijsen en dat duivels bijtende middenregister dat ergens tussen Phil Anselmo en Randy Blythe kruipt — maar dan op speed en in brand.

Toch zijn Darvaza en Singularity geen volwaardige nummers, daar zijn we het over eens. Darvaza fungeert als een hypnotiserend intermezzo, dat meteen de toon zet met z’n duistere atmosfeer en gedempte klanken — meer een poort naar wat komen gaat. Aan het andere eind sluit Singularity het album af als een ambient outro, een moment van reflectie na de storm van riffs en agressie.”

"Demon" is het beest van de EP: hier komt de band het dichtst bij een soort technische groove-metal. De riffstructuur wisselt tussen syncopatie en lompe, bijna percussieve crunch, maar dan zonder de plastiek feel. De bas is hier heerlijk smerig, geen bijzaak, maar een kloppende ader vol buzz en drive.

"Singularity" breekt het geheel open: dissonante gitaarlagen, feedback die ademt als een machine, en drums die ritme vervangen door sfeer. Het voelt alsof Neurosis en Meshuggah een jamsessie hadden in een verlaten fabriek.

"Social Masochism" is sociaal commentaar verpakt in geweld: riffmatig gestroomlijnd, met verrassend melodieuze leads die nergens cheesy worden. Hier voel je de knik naar oldschool groove-thrash, maar dan doorgespoeld met moderne agressie en een scherpe tong.

"Sith Köff" is pure chaos in anderhalve minuut: een grindy, opgefokte afsluiter die aanvoelt als een ongedierteplaag onder je huid. Geen climax, gewoon detonatie.

De productie? Dry, punchy, unforgiving. Geen overgeproduceerde triggers of digitale plamuur. Je hoort dat dit écht gespeeld is — foutjes, zweten, rauwheid inbegrepen. Het gitaarwerk is dik, zonder modder, en de drums klinken als metalen buizen op beton.

WRYNGD hoeft niemand te pleasen. Ze bouwen hun eigen universum: zwaar, dissonant, groovend en rücksichtslos. Interromezzo I is geen visitekaartje, het is een vuistslag op tafel. Vorig weekend, stonden deze straffe stoten op "Coqrock' festival, en ook al zat ik op Rock Zottegem, had ik mijn ware bronnen, gevraagd hoe ze hun optreden vonden? En het pure West-Vlaams was komen bovendrijven! "Twas goe, Steven a belle van a stemme!" En nog iemand anders zei het meer bekende Brugs dialect, Twas in gank! " Dus met deze sluiten we onze review af en kijken we nerveus uit naar nieuw album materiaal in 2026 van deze band.

🩸 Voor fans van: Gojira, Lamb of God, Will Haven, en alles wat klinkt alsof het live uit een smeulende fabriek komt.